American Hustle
کلاه‌برداری آمریکایی/ دیوید او. راسل/ 2013 :
سینماقصر: روابط پیچیده‌ی آدم‌ها در یک کلاه‌برداری.
شخصیت پردازی استادانه. بازی‌های مسحور کننده
کیفیت: حتما ببینید
معرفیِ فیلم کلاه‌برداری آمریکایی(American Hustle)
بمبارانِ جزئیات
مملو از جزئیات اما بی‌نهایت سطحی. این بهترین تعریفی‌ست که می‌توان از فیلم‌های اُ راسل ارائه داد. علاقه‌ی عجیب راسل به کلیشه‌ای کردن همه چیز از فیلم‌هایی او مجموعه‌ای از کنش‌های از پیش تعیین شده می‌سازد که در بستر فیلم‌نامه‌هایی فکر شده جریان دارند. شخصیت‌پردازی‌ها معمولاً درگیر کننده‌اند ، هم‌دلی برانگیز و ترسیم کننده‌ی شمایلی که یک آمریکایی دوست دارد از خود به روی پرده‌ی سینما ببیند.کلاه‌برداری آمریکایی نیز همچون دو فیلم قبلی اُ راسل چنین سرو شکلی دارد با این تفاوت عمده که در کلاه‌برداری آمریکایی کلیشه‌ای بودن؛ ادا در آوردن؛ خود نبودن و تظاهر کردن، خود به محتوای فیلم تبدیل شده است و باعث گردیده با کامل‌ترین فیلم اُ راسل در فرم و محتوا مواجه باشیم. فیلمی که ابتدا و انتهایی مشخص دارد و شاید از میانه‌های فیلم کلیت ماجرا برایِ بیننده‌ی باهوش لو رفته باشد اما با بمبارانی از جزئیات دوست داشتنی مواجهیم که زیر عنوانِ کلاه‌بردای به راحتی و در نهایت دقت بسط می‌یابند. همان‌طور که از یک کمدی رمانتیک تنها توقع می‌رود ما را درگیر شیمیِ رابطه‌ی درون فیلم کند، از یک فیلم کلیشه‌ای نیز باید تنها توقع داشت ما را در قالب کلیشه‌ها سرگرم نگه دارد. از همین جاست که کلاه‌برداری آمریکایی خودش را به عنوان فیلمی نمونه‌ای مطرح می‌کند. با رها کردن کلیات و بها دادن به جزئیات. لذت تماشای کلاه‌برداری آمریکایی نصیب کسانی می شود که در دنیای شخصیت‌های متوهم و در عین حال عاشق فیلم غرق شوند.
با فیلمی مواجهیم که به گفته سازنده‌اش داستان‌هایش را برای روایتِ واکنش‌های شخصیت‌هایش می‌سازد. بنابراین، مسابقه‌ی بوکس(در مشت زن)، افسردگی(در دفترچه‌ی امیدبخش) و یا اینجا کلاه‌برداری در واقع مسیرهایی برای رسیدن به هدف اصلی راسل هستند: نزدیک شدن به شخصیت‌هایی پیچیده و چندلایه که داستان کلیشه‌ای فیلم این اجازه را به راسل می دهد هرچه می تواند با پرداختن به جزییات شخصیتی آنها بیشتر و بیشتر به آنها نزدیک شود.
بمبارانِ جزئیات
مملو از جزئیات اما بی‌نهایت سطحی. این بهترین تعریفی‌ست که می‌توان از فیلم‌های اُ راسل ارائه داد. علاقه‌ی عجیب راسل به کلیشه‌ای کردن همه چیز از فیلم‌هایی او مجموعه‌ای از کنش‌های از پیش تعیین شده می‌سازد که در بستر فیلم‌نامه‌هایی فکر شده جریان دارند. شخصیت‌پردازی‌ها معمولاً درگیر کننده‌اند ، هم‌دلی برانگیز و ترسیم کننده‌ی شمایلی که یک آمریکایی دوست دارد از خود به روی پرده‌ی سینما ببیند.کلاه‌برداری آمریکایی نیز همچون دو فیلم قبلی اُ راسل چنین سرو شکلی دارد با این تفاوت عمده که در کلاه‌برداری آمریکایی کلیشه‌ای بودن؛ ادا در آوردن؛ خود نبودن و تظاهر کردن، خود به محتوای فیلم تبدیل شده است و باعث گردیده با کامل‌ترین فیلم اُ راسل در فرم و محتوا مواجه باشیم. فیلمی که ابتدا و انتهایی مشخص دارد و شاید از میانه‌های فیلم کلیت ماجرا برایِ بیننده‌ی باهوش لو رفته باشد اما با بمبارانی از جزئیات دوست داشتنی مواجهیم که زیر عنوانِ کلاه‌بردای به راحتی و در نهایت دقت بسط می‌یابند. همان‌طور که از یک کمدی رمانتیک تنها توقع می‌رود ما را درگیر شیمیِ رابطه‌ی درون فیلم کند، از یک فیلم کلیشه‌ای نیز باید تنها توقع داشت ما را در قالب کلیشه‌ها سرگرم نگه دارد. از همین جاست که کلاه‌برداری آمریکایی خودش را به عنوان فیلمی نمونه‌ای مطرح می‌کند. با رها کردن کلیات و بها دادن به جزئیات. لذت تماشای کلاه‌برداری آمریکایی نصیب کسانی می شود که در دنیای شخصیت‌های متوهم و در عین حال عاشق فیلم غرق شوند.
با فیلمی مواجهیم که به گفته سازنده‌اش داستان‌هایش را برای روایتِ واکنش‌های شخصیت‌هایش می‌سازد. بنابراین، مسابقه‌ی بوکس(در مشت زن)، افسردگی(در دفترچه‌ی امیدبخش) و یا اینجا کلاه‌برداری در واقع مسیرهایی برای رسیدن به هدف اصلی راسل هستند: نزدیک شدن به شخصیت‌هایی پیچیده و چندلایه که داستان کلیشه‌ای فیلم این اجازه را به راسل می دهد هرچه می تواند با پرداختن به جزییات شخصیتی آنها بیشتر و بیشتر به آنها نزدیک شود.